Na lang stilzwijgen ben ik wederom tot jullie gekomen om vertelselen ten berde te schalken die jullie zullen roeren tot diep in jullie vergrote rechteratrium. Ik heb besloten een gewijzigde aanpak te hanteren om jullie zo meer frequent te woord te staan. Deze aanpak gaat door het leven onder de naam ‘foto’s-met-korte-onderschriften’ en houdt in dat ik voornamelijk foto’s met korte onderschriften zal verspreiden. Op die manier blijven jullie chronologisch op de hoogte van mijn leven.
Zet je schrap:
Zet je schrap:
Het is denk ik wel nuttig te beginnen met een foto die mijn fotografiekunsten in de verf zet en tegelijk bewijst dat alle kanten van mijn aangezicht nog steeds enorm sexy zijn.
Op een mooie dag, hier in Canadistan, besloot ik dat het maar eens tijd werd mezelf te integreren in de maatschappij en dus een tijd als zwerver door het leven te gaan. Daarop zette ik mijn muts zo hoog mogelijk op, nam mijn deken, ging op de bus zitten en begon nieuwe vrienden te maken. Mijn beste zwervervriend zie je hieronder. Hij heeft een hele mooie baard en hij trekt het land door met Blackie, zijn witte labrador.
Canada is uitermate geschikt voor lange strandwandelingen met een zoogdier naar keuze en gaarne geef ik jullie enkele mooie zichten mee:
Verder heb ik ook eindelijk de unieke Amerikaanse homeparty ervaren alwaarbij iedereen zich verzamelt in één huis, hectoliters alcohol in zijn lichaam giet, zoveel mogelijk soortgenoten bevrucht en het huis vervolgens bouwwerfsgewijs achterlaat. Jammer genoeg heb ik hiervan slechts bijzonder weinig beeldmateriaal maar minstens één foto bewijst mijn aanwezigheid:
Verder gaat het leven hier gewoon door, vind ik occasioneel een dode wasbeer op de grond voor mijn deur 's morgens...
... en heb ik nog altijd een schitterend uitzicht vanuit mijn slaapkamer-en livingraam:
... zitten de bomen vol met lelijk pluimstaartvee...
... en heb ik nog altijd een schitterend uitzicht vanuit mijn slaapkamer-en livingraam: Zoals jullie allemaal weten, ben ik reeds 24 jaar gezegend met een bijzonder atletisch en gespierd lichaam en het komt dan ook wel vaker voor dat mensen me vragen: 'Johan, waarom doe je daar zo weinig mee? Je zou kogelstoter kunnen zijn of springbok-kampioen'. Vooruit dan maar, Krielhanen, dacht ik een paar weken geleden en dus ben ik mezelf beginnen toewijden aan de sneeuwsport. Enkele beelden zijn jullie deel:
Het begon allemaal op een mooie winterdag in dit huis alwaar de jaarlijkse skitrip van het labo doorgaat. Een groepsfoto van mij in mijn nieuwe habitat vind je hieronder.
Voorzien van full-body armor, waagde ik me voor de eerste keer in mijn leven op een sneeuwbord om gracieus de berg af te glijden. Dit festijn ging door in Whistler-Blackcomb, een skiparadijs op twee uurtjes rijden van hier. De winterolympics zullen aldaar gehouden worden in 2010 en ik heb mezelf al ingeschreven voor de 100 m face-grind. Niet geheel onverwacht bleek ik een natuurtalent. De opdracht voor de volgende foto luidt dan ook: 'Zoek Johan'.
Zoals uit volgende foto blijkt, is er hier in Canada betrekkelijk veel sneeuwval (a-a-a-a.... sorry maar het is ook leuk voor Pieter als hij sommige grappen snapt):
Het hoofddeksel dat ik draag is geen helm... een verharde muts, dat wel... geen helm. Verder ga ik nu met een vaste crew wekelijks wintersporten en hier zie je een foto van mijn posse: 
Van links naar rechts aanschouw je Alex, een oostenrijkse chemicus; Yours truly; Dany, een getalenteerd musicus en sneeuwscheerder; Dave, iemand die langs de kant van de weg stond met een snowboard.
Op deze foto vertoon ik één van mijn basistricks, de full frontal-flip. Vlak hiervoor had ik even met Dany van snowboard en kleren gewisseld, iets wat wel vaker gebeurt onder snowboarders.Verder geef ik jullie ook nog enkele foto's mee van het Pacific Spirit Regional Park, het bos waarin de campus gelegen is:
Bomen zijn hier significant hoger, waarschijnlijk door gezonde voeding.
Een zwakke poging van een bever om een vistrap te bouwen.
Gelove het of niet maar dit is een naaktstrand vlak bij de campus. Ik ben er geweest half februari en 1 mannelijk individu lag er zijn vleeswaren tentoon te spreiden. Ook hij had het duidelijk koud in een Canadese winter.
Zo, dit lijkt me een mooi moment om te stoppen. Ik kan melden dat ik vlijtig bezig ben mijn algen-virus op te zuiveren en hoop binnen enkele weken over te gaan op moleculair werk. Ik stuur jullie hele luide klapzoenen en beloof geen twee maanden meer te wachten voor ik nieuw beeldmateriaal verspreid.
Een groep groeten,
Joharrr
